De vaccinatieteams zijn aanwezig in de regio Bagan, Myanmar, met één doel voor ogen: minimaal 50.000 honden en katten vaccineren tegen rabiës. Want in Myanmar sterven jaarlijks zo'n 1.000 mensen en ontelbaar veel dieren aan deze ziekte, ook wel bekend als hondsdolheid.

Het is het einde van de ochtend, een van de teams is in het dorpje Shwe Hlaing. Het kleine dorpje is bijna 'klaar': alle 250 huizen zijn bezocht en in totaal zijn hier 84 honden en katten gevaccineerd tegen rabiës. Een klein aantal van het totaal, want per dag vaccineren de teams tussen de 1.000 en 2.000 dieren. Maar wanneer je in een dorp bent maakt het aantal niet uit. Het gaat erom of je alle dieren vaccineert die aanwezig zijn om succesvol te zijn.

De zon staat hoog aan de hemel en het is 40 graden. Maar het team overweegt geen pauze - ze willen alle dieren in het dorp vaccineren en dan door naar het volgende dorp.  Eén van de laatste honden om te vaccineren is Ma Pau Wain. De mooie bruine hond kijkt onzeker naar haar kleine eigenaar, Htut Wai Yan. Ze weet niet of ze de nieuwe mensen kan vertrouwen. Het lijkt erop dat Htut Wai Yan al op het team wachtte. Hij staat voor zijn handgemaakte bamboehuis en weet waarom we hier zijn - het verhaal dat VIER VOETERS aanwezig is om alle honden en katten te vaccineren gaat rond! Hij roept Ma Pau Wain en ondanks dat ze de nieuwe mensen niet vertrouwt, loopt ze rustig naar hem toe. Je kunt meteen zien dat de band tussen kind en hond erg sterk is. Hij tilt haar voorzichtig op en loopt naar het team. De vaccinatie is binnen een paar seconden klaar. Ma Pau Wain blijft kalm, veilig in de armen van degene die ze het meest vertrouwt en van wie ze het meeste houdt.

Hij weet geen details en brengt ons daarom naar een huis dichtbij.... (lees meer na de foto)

Hier woont U Toe Share, en hij vertelt emotioneel dat hij zijn kleindochter, Phoo Pwint Wai, 10 jaar geleden is verloren door rabiës. Ze was pas 5 jaar oud. Ze ging met haar ouders naar het bos, waar ze ging spelen terwijl haar vader en moeder aan het werk waren. Op gegeven ogenblik ging ze naar een huis een stukje verderop om daar te spelen, en toen ze terugkwam, op weg naar haar ouders, werd ze gebeten door een hond met rabiës. "Ze werd heel erg ziek. Ze was bang, ze gilde en ze huilde. Ze werd gek. Meerdere mensen moesten haar vasthouden op de grond om haar onder controle te krijgen. We konden haar niet meer aan. Na anderhalve maand, na een vreselijke lijdensweg, overleed ze", vertelt U Toe Share huilend. Rond dezelfde tijd was er nog een kind gebeten door dezelfde hond. "Als wraak en om onszelf te beschermen, hebben we de hond gevangen en gedood. We hebben het vlees gekookt en aan onze kinderen gegeven." Want destijds geloofde U Toe Share en zijn dorpsgenoten dat het eten van het vlees van een hond met rabiës, hielp tegen rabiës. Nu weten ze beter. U Toe Share is opgelucht dat VIER VOETERS aanwezig is in zijn dorp. "Ik ben zo blij. Mijn kleindochter kon niet gered worden en ze overleed toen ze pas 5 jaar oud was. Maar ons dorp kan binnenkort vrij zijn. Je hebt ons dorp gered."